Stevan Sinđelić Slovenija
Građanima, medijima i političarima u Srbiji…
KORENI – Nikola Janić
Premijerka Hrvatske Jadranka Kosor reče, pre desetak dana, da ni 20 godina od samostalnosti Hrvatske neki političari ne shvataju da hrvatski narod i premijeri “više neće dolaziti u Beograd da pitaju za savet, molbu ili dopuštenje da nešto urade”. Znači li to da je Hrvatskoj savetovano iz Beograda, pre dvadeset i nešto godina, da se naoružava za planirani rat za razbijanje Jugoslavije?
Da li je u Beogradu izdavan putni list, za kamione i šlepere kojima su preko graničnog prelaza između Austrije i Slovenije, i kroz Sloveniju u Hrvatsku, nesmetano dovoženi minobacači, rakete i drugo oružje i municija? Da li je sa Beogradom dogovoreno da Služba državne bezbednosti Jugoslavije video snimcima ovekoveči te transporte sa oružjem, ali da ih ne zaustavlja, i da se ne zapleni ništa od tog naoružanja koje je tih godina mesecima ulazilo u Hrvatsku? Ili je “savetovanje” bilo bliže nego Beograd? Jer, u Beogradu početkom devedesetih niko nije davao instrukcije hrvatskom generalu Špegelju da nekažnjeno savetuje Hrvate kako da, kada dođe vreme, “širom Hrvatske zazvone na vrata stanova oficira JNA i da bez nekog pitanja ubijaju one koji otvore vrata. I da ubijanje ne zavisi od toga da li je vrata otvorila žena ili neko srpsko dete”, što je, takođe, ovekovečeno video snimkom?!
Ko danas govori Kosorovoj šta Hrvatska treba da radi, ili premijerka treba samo da lupeta da su, ono što sam gore naveo, “sitnice”, ali da su “činjenice da je Hrvatska žrtva agresije”? Izrečena glupost gospođe Kosor o “odlascima u Beograd za savete i dopuštenja šta da rade” odnosi se na bivšu, ne na sadašnju vlast u Srbiji.
Javni pozdravi i čast koju leta 2011. premijerka Kosor, što znači zvanična Hrvatska, ukazuje hrvatskim ratnim zločincima, generalima osuđenim u Hagu za zločine nad Srbima, upućeni su u vreme vladavine gospodina Tadića, a ne Miloševića! Premijerka je ispričala sve i svašta prilikom njene posete Hašimu Tačiju, avgusta meseca ove godine. Posebno je interesantna njena priča o starom prijateljstvu Hrvatske i Kosova i da je to “prijateljstvo obnovljeno tokom poslednjeg rata protiv režima Slobodana Miloševića”, kao i da se ono temelji na “zajedničkoj borbi protiv velikosrpskih ambicija”. Nisam znao da su, u vreme kada je Hitler krenuo da porobljava Evropu, Srbi imali velikosrpske ambicije!? Verovao sam da su mnogi Srbi u Hrvatskoj pokušavali da ne završe u Jasenovcu ili… Tada, kada je Hitlerova nacistička Nemačka harala Evropom, a hrvatske ustaše i njima slične horde klale srpsku nejač širom Hrvatske, Bosne i na Kosmetu, i kada su stotine hiljada srpskih majki zavijane u crno, tada je zasnovano “staro prijateljstvo Hrvata i Šiptara”. Prijateljstva zasnovana na tuđoj krvi se ne zaboravljaju, pa je razumljivo da je Jadranka, poneta osećajem takvog bratstva, jedrila u Prištini na talasima “časne istorije Hrvata i Šiptara”. Pobratimstvo se nikada nije prekidalo, a zločinačko bratstvo je bilo i pokretač hiljadama Šiptara da devedesetih godina ratuju za samostalnu Hrvatsku. U ime stvaranja te Hrvatske opet su “braća” činila neopisiva zverstva nad srpskim civilima. Kosorova reče nešto i o prebijanju i teroru Miloševićevog režima na Kosovu… Kad je pamet mala, sećanje kratko, a želudac mase vari i nesvarljivo, sve se proguta. Ova dama se ne seća, mada to i ptice na grani znaju, da su šiptarsko stanovništvo na Kosovu, pored “Miloševićevih” Srboljuba, osamdesetih godina, najviše batinali hrvatski (bratski) i slovenački (polu prijateljski) policajci! A niko da izgovori ni reči o tome ko koga danas, deset godina posle Miloševića, batina, proteruje i zatvara? Da li evropska integracija Srbije podrazumeva i uslovljava da sadašnja vlast prihvati još jednu prevaru? Da se ti batinaši, Janezi iz Slovenije i Franje iz Hrvatske, iz vremena kada su hrvatski političari dolazili u Beograd kod Miloševića, i koji su sadistički na Kosovu tukli sve šiptarsko pred sobom, i žene i decu, prekste u “Srboljube” iz Srbije, i dopiše još jedna laž u knjigu: Samo su Srbi krivci i zlikovci! Traži li se od Srbije i da “veže gubicu” o sadašnjim prebijanjima starih i iznemoglih srpskih civila i povratnika u današnju Hrvatsku? Ili da se i ta, današnja maltretiranja srpskih civila prihvate kao demokratski doprinos širenju dijaloga i međusobnog uvažavanja “u saglasnosti sa politikom hrvatskih i Tačijevih partnera u Evropi i saveznika u NATO”?!
Bez i trunke stida Hrvatska poručuje da od svoje “demokratične” politike neće odustati, mada je sve, kada su Srbi u pitanju, suprotno onome kako bi trebalo da bude u demokratskim zemljama. Gospođa Kosor kaže da ona “iznosi stavove hrvatske vlade o nacionalnim interesima”, i mišljenja je da je hrvatskom premijeru dopušteno da “iznosi stavove o istorijskim činjenicama”. Naravno da je to ovoj dami dopušteno. Isto koliko predsedniku Srbije, građani Srbije, ne bi smeli da dozvole da i dalje ćuti o istorijskim činjenicama i stavovima koje su od nacionalnog interesa Srbije.